Με μεγάλη μου χαρά, να σας διηγηθώ την ιστορία του Μαξ, όπως την έζησα από την αρχή της μεχρί πρίν λίγους μήνες.

Ο Μάξ είναι ένας 14χρονος έφηβος, με διάγνωση Διαταραχή Προσκόλλησης και Τραύμα (Attachment Disorder and Early Years Trauma) που ζεί στο Ρέντιν της Αγγλίας. Όταν ήρθε για την αρχική αξιολόγηση εργοθεραπείας, μου φάνηκε πολύ απαιτητική περίπτωση, καθώς δεν μπορούσα να βρώ τις πραγματικές ανάγκες του και πού υστερούσε. Τόσο πολύ, που ήταν στιγμές κατα τη διάρκεια της αξιολόγησης που νόμιζα πως υπήρχαν κρυφές κάμερες που έβαλε κάποιος για να μου κάνει πλάκα και στο τέλος να μπουκάρει μέσα στο δωμάτιο και να μου πεί 'Καλά ρε συ, ακόμα και σε αυτόν τον τυπικό έφηβο, εσύ του βρήκες δυσκολίες?'

Χρειάστηκε μία συνάντηση με τους γονείς του πρίν γράψω την τελική αναφορά εργοθεραπείας για να καταλάβω. ο Μαξ δεν ήθελε με τίποτα να έρθει στην αξιολόγηση. Πίστευε ότι αυτά είναι για μικρά παιδιά. Η μητέρα του, μου είπε αργότερα, αναγκάστηκε να του τάξει καινούργια gaming καρέκλα ώστε να τον πείσει.

Με δάκρυα στα μάτια, οι γονείς του μου εξήγησαν πως 'Είχαν χάσει το παιχνίδι'. Ο Μαξ είναι το θαύμα στην ζωή τους, καθώς και οι δυο γονείς ήταν 46 χρονών όταν τον υιοθέτησαν αλλά τα τελευταία 2 χρόνια, η ζωή του είχε κατακλυστεί από βίντεο στο YouTube και βιντεοπαιχνίδια.

Ο Μαξ προέρχεται από ένα χαοτικό οικογενειακό περιβάλλον΄- με καταγωγή από το Αφγανιστάν, άλλαξε στην ζωή του 3 χώρες και 3 θετές οικογένειες και έζησε σοβαρή παραμέληση και σωματική/ψυχολογική ενδοοικογενειακή βία.

Οι εικονικοί κόσμοι στους οποίους ξέφευγε του πρόσφεραν άμεσες ανταμοιβές, ενθουσιασμό και μια αίσθηση επιτυχίας που ένιωθε πως του έλειπε στην πραγματική ζωή. Οι ώρες γίνονταν μέρες μπροστά από την οθόνη. Οι βαθμοί του χειροτέρευαν, οι φιλίες του έξω από τον ψηφιακό κόσμο ατονούσαν, και η οικογένειά του ανησυχούσε. Ο Μάξ είχε τόσο απορροφηθεί από τα παιχνίδια που οι δραστηριότητες στον πραγματικό κόσμο του φαίνονταν βαρετές.

Οι γονείς του, ανήσυχοι για την αυξανόμενη εξάρτησή του, τον έφεραν στην κλινική μας, όπου άρχισε να δουλεύει μαζι μου (να θυμίσω σε αυτό το σημείο, είμαι Εργοθεραπευτής εκπαιδευμένο στην προσέγγιση της Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης Ayres®). Στην αρχή, ο Μάξ δεν ήταν ενθουσιασμένος. Έβλεπε τη θεραπεία ως ένα ακόμη εμπόδιο που τον κρατούσε μακριά από τα παιχνίδια του. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες, κάτι εκπληκτικό συνέβη.

Μέσα από τις συνεδρίες, ο Μάξ καθοδηγήθηκε μέσα από ασκήσεις αισθητηριακής ολοκλήρωσης που είχαν στόχο να ρυθμίσουν το σώμα και το μυαλό του. Έμαθε να ξανασυνδέεται με το πώς αισθανόταν το σώμα του, βελτιώνοντας την επίγνωση των κινήσεων και των πράξεών του. Ο θεραπευτής ενσωμάτωσε πραγματικές δραστηριότητες που ήταν συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες, σχεδιασμένες να προκαλέσουν την αισθητηριακή του επεξεργασία με τρόπους που μιμούνταν την ένταση των βιντεοπαιχνιδιών—αλλά στον πραγματικό κόσμο. Σκαρφάλωμα, εμπόδια και ακόμη και σωματικό παιχνλιδι (τζαρτζαρίσματα, σπρωξίματα, πάλη) σε ελεγχόμενες συνθήκες ήταν μέρος της εμπειρίας.

Ο Μάξ άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει γιατί είχε τόσο μεγάλη έλξη προς τα βιντεοπαιχνίδια.

Τα παιχνίδια του προσέφεραν μια σαφή δομή: άμεσους στόχους, ανταμοιβές και μια αίσθηση κυριαρχίας.

Γέμιζαν ένα κενό, όπου οι πραγματικές αλληλεπιδράσεις του φαινόντουσαν αβέβαιες και τρομακτικές.

Τα βιντεοπαιχνίδια του επέτρεπαν να επιτύχει σε κάτι με καθορισμένους κανόνες, ενώ η ζωή έμοιαζε χαοτική.

Σε μεγάλο βαθμό, ήταν η αισθητηριακή υπερφόρτωση και η άμεση ανταπόκριση αυτών των παιχνιδιών που τον κρατούσαν «κολλημένο».

Καθώς ο Μάξ εμπλεκόταν περισσότερο στις δραστηριότητες που προέκυπταν από την πραγματική ζωή στις συνεδρίες, άρχισε να βρίσκει την ίδια ένταση και ενθουσιασμό που έβρισκε στα παιχνίδια. Οι συνεδρίες Εργοθεραπείας έγιναν μια συναρπαστική εμπειρία όπου μπορούσε να διοχετεύσει την ενέργειά του, να λύσει προβλήματα και να νιώσει αυτή τη ροή της επιτυχίας. Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν συνειδητοποιήσει πώς αυτές οι δραστηριότητες συνδέονταν με την καθημερινότητά του: τα παιχνίδια στην θεραπεία δεν ήταν απλώς παιχνίδια—τον δίδαξαν πώς να αλληλεπιδρά με τον κόσμο του πιο ολοκληρωμένα.

Το ταξίδι του Μάξ δεν τελείωσε μέσα στο θεραπευτικό δωμάτιο. Άρχισε να επανεμπλέκεται με τους φίλους του, να αναλαμβάνει νέα χόμπι όπως η ορεινή ποδηλασία και να ενταχθεί σε μια τοπική ομάδα ποδοσφαίρου. Εξακολουθούσε να παίζει βιντεοπαιχνίδια, αλλά δεν τον έλεγχαν πια. Ήταν απλώς ένα μέρος της ζωής του, ισορροπημένο με πραγματικές εμπειρίες που τώρα κρατούσαν το δικό τους ενδιαφέρον. Ο θεραπευτής του εξήγησε ότι η διέγερση που κυνηγούσε στα βιντεοπαιχνίδια ήταν, κατά ένα μέρος, μια αισθητηριακή εμπειρία, και όταν άρχισε να ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες με υγιείς τρόπους, η έλξη της οθόνης μειώθηκε.

Μέσα από το ταξίδι του, ο Μάξ κατάλαβε κάτι δυνατό:

η πραγματική ζωή μπορεί να είναι το ίδιο συναρπαστική με τον ψηφιακό κόσμο, αν όχι περισσότερο.

Η πραγματική διαφορά ήταν στο επίπεδο σύνδεσης και ικανοποίησης. Ενώ τα παιχνίδια παρείχαν άμεσες ανταμοιβές, αυτές ήταν παροδικές. Οι νέες δραστηριότητες έφερναν μια βαθύτερη ικανοποίηση που διαρκούσε πολύ μετά το σβήσιμο της κονσόλας.

Τώρα, ο Μάξ συχνά αναλογίζεται την έλξη των βιντεοπαιχνιδιών και κατανοεί γιατί είναι τόσο εθιστικά για πολλούς. Προσφέρουν ένα περιβάλλον προσεκτικά σχεδιασμένο να τροφοδοτεί τον εγκέφαλο με ντοπαμίνη μέσω σαφών στόχων, επιτευγμάτων και έντονης αισθητηριακής διέγερσης. Όμως η πραγματική ζωή, με όλη την πολυπλοκότητά της, προσφέρει κάτι ακόμη καλύτερο: την απρόβλεπτη πορεία, το συναισθηματικό βάθος και την διαρκή αίσθηση επιτυχίας που κανένα παιχνίδι δεν μπορεί να αντιγράψει.

Μέσα από την Αισθητηριακή Ολοκλήρωση Ayres® και την εργοθεραπεία, ο Μάξ ανακάλυψε ότι όταν το σώμα και το μυαλό του ήταν σε αρμονία, οι περιπέτειες στον πραγματικό κόσμο μπορούσαν να ξεπεράσουν ακόμη και τις πιο συναρπαστικές εικονικές αναζητήσεις.

Στο τέλος, ο Μάξ έμαθε ότι τα βιντεοπαιχνίδια δεν ήταν ο εχθρός—απλώς κάλυπταν ένα κενό. Μόλις κατάφερε να ισορροπήσει αυτή την ανάγκη με υγιείς, αισθητηριακά πλούσιες δραστηριότητες, ο κόσμος έξω από την οθόνη έγινε ένα μέρος που ήθελε να εξερευνήσει ξανά.

Τώρα, δεν είναι απλώς gamer. Είναι εξερευνητής, αθλητής, φίλος—και, το πιο σημαντικό, ένας έφηβος που έχει ξαναπάρει τον έλεγχο της ζωής του.