Α ρε Γιαννάκη. Το χεις κι εσύ το τραυματακι σου...

Σήμερα το πρωί ήρθε ο Γιαννάκης, 8 χρόνων, για αξιολόγηση στην κλινική.

Η φίλη μου η ψυχολόγος που τον είδε την περασμένη βδομάδα μου είπε, 'είναι σούπερ ο Γιαννάκης, δεν φαίνεται να έχει κάποιο τραύμα. Η μητέρα του τον φροντίζει πολύ καλά και έχει βρει τις κατάλληλες ισορροπίες'.

Πριν έρθει διάβασα τον φάκελο του για να ξέρω κάποια πράγματα για αυτόν. Πάλι Attachment!! Τι θα δούνε πάλι τα ματάκια μου. Τα διάβασα όλα όσα έπρεπε να διαβάσω. Ok είπα, το έχω συνηθίσει. 3η αξιολόγηση attachment σε ένα μήνα. Όλα καλά θα πάνε...

Τον Γιαννάκη τον συνόδευσε στην αίθουσα η μαμά του, η οποία τον υιοθέτησε όταν ήταν περίπου 1,5 χρόνων και από τότε τον μεγαλώνει μόνη της. Η μαμά, μια ζωή δασκάλα 1ης Δημοτικού και νυν διευθύντρια σε δημοτικό σχολείο, διαφορετικό από αυτό που πάει ο Γιαννάκης, ήταν κάπως αγχωμένη γιατί δεν ήξερε αν το παιδί της θα μπορέσει να ανταποκριθεί.

Ο Γιαννάκης, μορφονιός, με τη γυαλιστερή ολοκαίνουρια στολή του, τη χωριστρούλα του, μια χαρά. Και όντως, είχε δίκιο η συνάδελφος μου γιατί ο Γιαννάκης τα πήγαινε πολύ καλά, δεν έδειχνε να δυσκολεύεται κάπου. Κάπου στα μισά της αξιολόγησης, λέω στο Γιαννάκη:

- Τώρα είναι η ώρα να μου δείξεις αν μπορείς να βάλεις νερό από μια κανάτα σε ένα ποτήρι και αν μπορείς να ανοίξεις ένα πακέτο με μπισκότα, οκ;

- Οκ μου λέει.

Του φέρνω την κανάτα με το νερό. Όλα καλά, δεν έχυσε ούτε μια σταγόνα στο τραπέζι, όμως δεν ήπιε να ξεδιψάσει, τα μάτια του ήταν καρφωμένο στα μπισκότα.

Του έκανα νεύμα να τα ανοίξει, τα πήρε στα χέρια του, τα άνοιξε χωρίς δυσκολία και άρχισε να τα τρώει το ένα μετά το άλλο χωρίς να με ρωτήσει. Η μαμά, δίπλα μας κοίταγε. Του λέω:

- Δεν σου είπα να φας όμως.

Καμία απόκρισή. Συνέχισε κανονικά. Το υπάκουο και καταναγκαστικά συμμορφωμένο παιδί, τώρα με αγνοούσε τελείως λες και κουφάθηκε.

Τον ακουμπάω στον ώμο, τραντάζεται ολόκληρος λες και τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και μου λέει:

- Συγνώμη, δεν μπορούσα να μην πάρω ένα.

- Τι ένα ρε Γιαννάκη, εδώ εσύ έχεις φάει ήδη τέσσερα μπισκότα!!

- Ναι, μου λέει, όντως ... δεν το κατάλαβα

- Δεν πειράζει, του λέω, αλλά άσε και κάτι για το τέλος της συνεδρίας.

Για το υπόλοιπο της αξιολόγησης σκεφτόμουνα τις γραμμές που διάβασα αγουροξυπνημένος στον φάκελο του ως την πρώτη μου δουλειά μόλις μπήκα στο γραφείο το πρωί.

"Ο Γιαννάκης έχει άλλα 6 αδέλφια. Μεγάλωσε σε μια κακόφημη γειτονιά, κάπου στο Βορειοανατολικό Λονδίνο. Στο σπίτι σχεδόν πάντα δεν υπήρχε αρκετό φαγητό για όλους. Τα μεγαλύτερα αδέλφια έδιναν μάχη για ό,τι υπήρχε και τα μικρότερα έμεναν για μέρες νηστικά. Το φαγητό ήταν πολύτιμο σε αυτήν την οικογένεια".

Α ρε Γιαννάκη. Το 'χεις κι εσύ το τραυματάκι σου...