"Αχ Νέκι, αυτό το αχλάδι λυπάται τον εαυτό του"... Ιστορίες Προσκόλλησης

Ο Φώτιος είναι μια από τις Διαταραχές Προσκόλλησης υποθέσεις μου. Υιοθετήθηκε όταν ήταν 4 ετών από δύο υπέροχους γονείς και έχει ιστορικό σοβαρών δυσκολιών κατα την περιοδο της γέννας και της λοχίας (περιγεννητική περίοδος) καθώς και παραμέλησης/εγκατάλειψης όταν ήταν σε βρεφική και νηπιακή ηλικία.

Ο Φώτιος είναι τώρα 18, οπότε είναι ενήλικας. Δουλεύω μαζί του και με τους γονείς του τα τελευταία 2 χρόνια. Στην αρχική αξιολόγηση Εργοθεραπείας παρουσίασε κάποιες γνωστικές/μαθησιακές καθυστερήσεις και διαταραχή αισθητηριακής επεξεργασίας, εκτός από το τραύμα. Με τον Φώτιο εργαζόμαστε πάνω στην ανάπτυξη της αισθητηριακής επεξεργασίας και ρύθμισης και φαίνεται πλέον να καταλαβαίνει περισσότερο τις αισθητηριακές του ευαισθησίες που πολύ πιθανόν να συνδέονται με την ιστορία της ζωής του.

Μοιάζει έτοιμος να λάβει ψυχολογική υποστήριξη για να ταξινομήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, ώστε να είναι σίγουρος για τον εαυτό του και πολύτιμος, όπως επιθυμεί, για τους άλλους.

Κάθε φορά που έρχεται για μια συνεδρία, θα επιδιώξει πλούσια εισροή / ανατροφοδότηση μέσω των μυών του σπρώχνοντας ή σηκώνοντας βαριά έπιπλα, τραβώντας σχοινιά κα λάστιχα γυμναστικής, πετώντας μπάλες σε διάφορους στόχους, σαν να θέλει με αυτόν τον τρόπο να εκφράσει τις ανησυχίες και τους φόβους του.

Κι έτσι, με λίγα λόγια, αυτό του προσφέρω, αυτό κάνουμε στις συνεδρίες. Του παρέχεται χώρος και χρόνος για να απελευθερώσει ό,τι είναι κρυμμένο μέσα του και ό,τι χρειάζεται το νευρικό του σύστημα.

Τον Φώτιο σπάνια θα τον δεις να ξεκινήσει μια συζήτηση, ή να μοιραστεί τα νέα του, ή να κάνει οποιεσδήποτε ερωτήσεις. Θα μπορούσαμε να είμαστε εκεί σιωπηλοί για 45 λεπτά, χωρίς να μιλάμε, απλά εκτελώντας δραστηριότητες και σχεδιάζοντας αγώνες μετ’ εμποδίων. Δεν δείχνει συχνά τα συναισθήματά του, οπότε πρέπει να είμαι πάντα σε εγρήγορση σε περίπτωση που δείξει κάτι. Μέχρι και αυτή την συνεδρία εγώ παρατηρούσα μόνο τις αισθητηριακές του ανάγκες.

Μέχρι που μια μια μέρα, ενώ καθόταν σε μια κούνια, μου λέει:

- Νιώθω άσχημα για τον φίλο μου τον Χάρη.

- Γιατί; ρώτησα.

- Γιατί δεν έχει καλή οικογένεια όπως εγώ, απαντάει.

- Ποιο είναι το πρόβλημα με την οικογένειά του; συνέχισα.

- Οι γονείς του χώρισαν και είναι στο δικαστήριο προσπαθώντας να δουν ποιος θα τον πάρει (ή όχι) να ζήσει μαζί του.

- Πώς αισθάνεται ο Χάρης; ρώτησα ξανά, καθώς δεν ήθελα να χάσω τη στιγμή.

- Θέλει να αυτοκτονήσει, λέει ο Φώτιος και συγκινείται («αυτό είναι τόσο σπάνιο», σκέφτομαι τώρα). Για παράδειγμα, όταν κάνουμε ποδήλατο, δεν θα φορέσει το κράνος του παρ'ότι εγώ επιμένω, και τις προάλλες είπε σε μένα και τους φίλους μας ότι αισθάνεται σαν το νούμερο 0.

- Το μηδέν;

- Ναι, μηδέν και όλοι φοβηθήκαμε πολύ. Και μετά συνέχισε λέγοντας ότι λυπάται τον εαυτό του και θέλει να εξαφανιστεί το συντομότερο!!

Τότε, σιωπή και πάλι.

Ο Φώτιος σηκώνει μια βαριά κουβέρτα από το πάτωμα και την πετάει με όλη του τη δύναμη μέσα στην πισίνα με τα μπαλάκια (αυτό ήταν προφανώς μια καλή επιλογή αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από ένα μήνα πέταξε την ίδια κουβέρτα κατευθείαν στο παράθυρο και έσπασε το τζάμι, οπότε ναι, πολύ καλύτερα αυτή τη φορά).

Η συνεδρία τελείωσε και έμεινα εκεί σκεπτόμενος αυτό που μου είπε μία από τις συναδέλφους μου την ώρα του διαλλείματος όταν είδε αυτό το ξεχασμένο ώριμο αχλάδι να σιγολιώνει στο γραφείο μου.

-Αχ Νέκι, αυτό το αχλάδι λυπάται τον εαυτό του, που λογικά εννοουσε ότι καλύτερα να το φαω πριν σαπίσει.

Μία από τα ίδια για τον Χάρη, τον φίλο του Φώτιου. Το συντομότερο πρέπει κάποιος να τον βοηθήσει πριν ‘σαπίσει’ κι αυτός ο κακόμοιρος...