Αν θέλεις το μέλλον να είναι καλύτερο από το παρόν, μελέτησε το παρελθόν

Τις μέρες των Χριστουγέννων ‘22, καθώς μιλάγαμε με ένα φίλο μου, ο οποίος τυχαίνει να είναι γιατρός στο Ίπσγουιτς της Αγγλίας, μοιράστηκε το όραμά του μαζί μου, σχετικά με το αυξανόμενο πρόβλημα της εμμονής των εφήβων με τα βιντεοπαιχνίδια.

- Έχω ένα όραμα, μου λέει. Θέλω να επενδύσω κάποια χρήματα και να αγοράσω ένα άδειο χωράφι και να το γεμίσω με τον καλύτερο εξοπλισμό για να παίζει μαζί μου ο 13χρονος γιος μου. Είμαι τόσο αποφασισμένος να θυσιάσω ακόμη και τη δουλειά μου και τον ελεύθερο χρόνο μου για να ασχοληθώ μαζί του, ώστε να αποσπάται η προσοχή του και να σταματήσει να περνάει ώρες μπροστά στην οθόνη στο δωμάτιό του. Αυτό θα κάνω! Θα αγοράσω εξοπλισμό και θα επενδύσω σε εγκαταστάσεις για να βοηθήσω τον γιο μου να αποσπάται από τα βιντεοπαιχνίδια του. Εσύ τι λές; Καλή ιδέα;

- Δεν είναι κακή η ιδέα σου, αλλά αυτό που έχεις στο μυαλό σου φοβάμαι πως δεν θα αποσπάσει τον γιο σου από τις οθόνες για πολύ! Θυμήσου λίγο πώς ήταν η παιδική σου ηλικία πίσω στις μέρες. Τι έκανε ο 13χρονος εαυτός σου τη δεκαετία του '80 για παράδειγμα;

- Καταλαβαίνω που το πας, αλλά του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο και να τρέχει με το πατίνι του και αγαπάει από μικρός τις κούνιες. Απλώς δεν έχω χρόνο να τον πάω στο πάρκο, οπότε καταλήγει να μένει κλειδωμένος στο δωμάτιό του, να κάθεται στη καινούργια του αναπαυτική βίντεο-καρέκλα και να παίζει online με τους φίλους του.

- Θυμάσαι να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα που μόλις περιέγραψες με τον μπαμπά σου; Ήταν στις ευθύνες του μπαμπά σου να σε βγάλει έξω ως έφηβο και να παίξει μαζί σου;

- Ε, όχι. Σίγουρα όχι.

- Σωστά, γιατί αυτός ήταν ο ρόλος της γειτονιάς!! Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται καλύτερο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις για να αποσπαστεί η προσοχή τους από τις ηλεκτρονικές του συσκευές. Χρειάζονται τους φίλους τους, άλλα ανθρώπινα όντα για να αλληλεπιδράσουν, να κοινωνικοποιηθούν, να τσακωθούν, να ανταγωνιστούν αλλά και να ανταλλάξουν ιδέες. Και σίγουρα δεν θα ήθελαν να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα μαζί μας, με τους γονείς τους. Φυσικά, αν θέλουμε να παίξουμε κάπου κάπου μαζί με τα παιδιά μας, καλώς να το κάνουμε, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά οι έφηβοί μας, κυρίως, δεν πρέπει να βασίζονται σε εμάς (τους γονείς) για να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες και τη συναισθηματική τους ευεξία.

- Αν είχες λοιπόν χρήματα διαθέσιμα, πού θα τα επένδυες για να βοηθήσεις τον έφηβο γιο σου;

- Εγώ; Δύσκολο να σου πω. Αλλά δεν χρεάζονται πολλά χρήματα. Θάρρος, όρεξη και σωστό πλάνο χρειάζεται, νομίζω.

Το ιδεατό που έχω στο μυαλό μου θα περιλάμβανε μια καθορισμένη ρουτίνα, όπου όλα τα παιδιά στη γειτονιά μου (πόσα να πούμε; 10-15 σπίτια συνολικά;) να συναντιούνται κάθε απόγευμα στις 3-4 το μεσημέρι σε ανοιχτό χώρο (σε κοντινή απόσταση από το σπίτι τους) και απλά να έχουν ελεύθερο χρόνο παιχνιδιού για τουλάχιστον δύο ώρες. Με επίβλεψη (εκ περιτροπής από τους γονείς). Χωρίς ειδικό εξοπλισμό, χωρίς ακριβές εγκαταστάσεις. Μόνο ο δρόμος, το πεζοδρόμιο, γύρω από τα δέντρα και τα φώτα του δρόμου!

- Ναι καλά, αυτό ακούγεται πολύ αισιόδοξο φίλε μου. Έχεις ιδέα πόσο γρήγορα τρέχουν τα αυτοκίνητα στους δρόμους μπροστά από τα σπίτια μας και πόσο επικίνδυνο είναι;

- Ξέρω, ξέρω. Αν το πρόβλημα είναι αυτό, γιατί δεν μιλάμε με τους δημοτικούς μας συμβούλους για να μας δώσουν την στήριξη τους και αυτό το δικαίωμα για κάποιο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια της ημέρας; Τί τους ψηφίζουμε; ή να απαιτήσουμε σαν γονείς να φτιάξουν ένα ασφαλές χώρο, ένα πάρκο για τα παιδιά μας. Έτσι κι αλλιώς, χρειάζεται μόνο ένας να το ξεκινήσει και να το οργανώσει και είμαι σίγουρος πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι γονείς. Που σου ακούγεται αυτό εσένα ;

- Λοιπόν, αν τα καταφέρεις εσύ να το κάνεις, ενημέρωσε με, μου απάντησε με κάποιο τόνο απογοήτευσης ο φίλος μου.

- Να είσαι σίγουρος, αν τα καταφέρω να κάνω αυτό το έργο, θα το δεις σίγουρα στις ειδήσεις!! Κι αν δεν μπορέσω να το κάνω εγώ, ας γίνω η αφορμή να εμπνευστεί κάποιος και να το κάνει να πάρουμε κι οι υπόλοιποι θάρρος!!