Δεν είμαστε στο 1987... Ιστορίες από Εποπτείες Εργοθεραπείας

Ήρθε στην εποπτεία σήμερα η Ντράξυ για να μιλήσουμε για τα περιστατικά της.

Μου μίλησε για τον Μπόμπυ, 8 χρονών, ότι θέλει να έχει τον έλεγχο της συνεδρίας και το καλύτερο του είναι να ανεβαινει στην κούνια-πλατφόρμα (platform swing) και να κάνει στρυφογυρίσματα (spinning) τόσο έντονα και γρήγορα που εγώ μου λέει η Ντράξυ ζαλίζομαι, αυτός όμως όχι.

-Και τι κάνεις; την ρωτάω.

-Απλώνω το χέρι μου να σταματήσω την κούνια και όταν τον διακόπτω αυτός αρχίζει και με βρίζει, ξεχνάει τελείως τους τρόπους του, η μαμά του κοκκινίζει και ντρέπεται για αυτή του την συμπεριφορά και εγώ νιώθω ότι κάτι δεν κάνω καλά.

- Γιατί θυμώνει πιστεύεις; τη ρωτάω.

-Δεν ξέρω, θέλει να στριφογυριζει τοσο γρήγορα που αντί να ρυθμίζεται, απορυθμίζεται και ουσιαστικά παίρνει τον έλεγχο της συνεδρίας και εγώ νιώθω σαν κομπάρσος, μου λέει η Ντράξυ.

- Σωστά είπες πως απορυθμίζεται, γιατί αυτός είναι και ο στόχος του.

Τα ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής με Υπερκινητικότητα) παιδια ή αλλιώς γνωστά ως κινητικοί αναζητητές συνειδητά προσπαθούν να φέρουν τον εαυτό τους σε κατάσταση τέλματος (shutdown), δηλαδή να ζαλιστούν, να πέσουν κάτω, να απορυθμιστούν και να "σβήσουν" ή να προσποιηθούν πως είναι αβοήθητοι και θέλουν κάποιον να τους σηκώσει. Υποσυνείδητα όμως αναζητούν να αγγίξουν την υψηλή νευρολογική ουδό της κίνησης (ουδός, δηλαδή το νευρολογικό όριο αντίδρασης στο ερέθισμα) για να ρυθμιστούν.

Με απλά λόγια, ο Μπόμπυ αναζητά την κίνηση που χρειάζεται και του λείπει, δεδομένου ότι είναι έτσι δομημένη η καθημερινή του ρουτίνα (σπίτι-σχολείο-σπίτι). Άρα όταν εσύ τον διακόπτεις από αυτή του την προσπάθεια και τον στόχο του, θυμώνει τόσο πολύ που επιστρατεύει την συμπεριφορά που χρησιμοποιεί παντού, δηλαδή να κάνει τους άλλους να νιώθουν αμήχανα και άσχημα με το να βρίζει και να χρησιμοποιεί προσβλητικους χαρακτηρισμους. Αυτό έχει μάθει όλα τα χρόνια να κάνει και αυτό έχει 100% επιτυχία'.

-Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; ρωτάει η Ντράξυ.

-Θα μπορούσες πολυ απλά να δοκιμάσεις να του πείς, 'Λοιπόν Μπόμπυ, θα σε στρυφογυρίσω στην κούνια δεξιόστροφα, κι όταν νιώσεις κάτι σαν ζαλάδα θα μου πείς ΣΤΑΜΑΤΑ και εγώ θα την σταματήσω. Και αμέσως μετά θα σου δώσω ένα ωραίο μασάζ στο κεφάλι σου να σε βοηθήσω να ξεζαλιστείς, εντάξει; Αλλά πρόσεξε Μπόμπυ, αμέσως μόλις αισθανθείς κάτι στην κοιλιά ή στο κεφάλι σου, στα ματια σου, θα μου πείς αμέσως ΣΤΑΜΑΤΑ, οκ; Στη συνέχεια αν θές θα το ξανακάνουμε το ίδιο αλλά αριστερόστροφα.

Εν τω μεταξύ ο Μπομπύ πολύ πιθανόν να μην πεί ποτε ΣΤΑΜΑΤΑ, γιατι όπως είπαμε και πριν, αναζητάει να φθάσει σε αυτό το τέλμα. Εσύ όμως θέλεις να τον βοηθήσεις να καταλάβει τις ανάγκες και τί του λέει το σώμα του καλύτερα, οπότε σίγουρα θα αρχίσει να μπαίνει στην διαδικασία να προσέχει περισσότερο τί συμβαίνει όταν στρυφογυρίζει τόσο έντονα και γρήγορα.

-Δοκίμασε αυτό Ντράξυ, και πες μου αν αντιδράσει πάλι με βρισιές και φωνές.

-Οκ θα το δοκιμάσω και θα σου πώ, λέει η Ντράξυ.

-Εσένα πως θα αντιδρουσε ο μπαμπάς σου ή η μαμά σου αν είχες τέτοια συμπεριφορα, δηλαδή έβριζες και φώναζες; ρωτάω στη συνέχεις την Ντράξυ.

-Ο μπαμπάς μου; Ο μπαμπάς μου θα μου "έριχνε"μία στον πισινό μου και έγω θα έπαιρνα το μάθημά μου.

-Καλά τα λες Ντράξυ. Αν ο μικρός Μπόμπυ πριν από 25 χρόνια είχε τέτοια συμπεριφορά μπροστά στη μαμά και στον μπαμπά του, θα "έτρωγε" αυτομάτως μια στον πισινό και δεν θα ξαναέβγαινε από το στόμα του κακή λέξη. Αλλά τώρα ζούμε στο 2022 όχι στο 1987.

Οπότε Ντράξυ μου πρέπει να γίνουμε περισσότερο εφευρετικοί.

Ας το ψάξουμε περισσότερο...