ΔΕΠΥ και Αποβολές στα σχολεία. Μέρος 1ο

Tην προηγούμενη βδομάδα πήγα σε ένα σχολείο στο Surrey, μετά από αίτημα μιας μητέρας που ήθελε να παρακολουθήσω τον Μπάρνυ, τον 12 χρόνο γιο της που πάει γυμνάσιο. Συνήθως στις επισκέψεις στα σχολείο παρατηρώ τον μαθητή για τον οποίον έχω προσκληθεί και έπειτα απαιτώ κάποια λεπτά με την δασκάλα που τον γνωρίζει καλύτερα για να προτείνω κάποιες τεχνικές/στρατηγικές ώστε να κοντρολάρει την παρορμητικότητα του και να ενισχυθεί η προσοχή του μέσα στην τάξη. Ο Μπάρνυ είναι ένα από τα παιδιά με ΔΕΠΥ στην πρώτη γυμνασίου αυτού του σχολείου.

Έκατσα λοιπόν σε μια γωνίτσα της τάξης και καθώς παρατηρούσα και κρατούσα σημειώσεις για τον Μπάρνυ, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω και τους υπόλοιπους μαθητές. Είναι βλέπετε αρκετά χρήσιμες αυτές οι επισκέψεις για έναν εργοθεραπευτή, γιατί όχι μόνο παρατηρείς το περιστατικό σου “in vivo” καταστάσεις αλλά μπορείς και να δεις πώς κινείται, πώς συμπεριφέρεται ο μέσος όρος των συνομιλητών του αλλά και τις απαιτήσεις κα πρακτικές διαπαιδαγώγησης σε παιδιά με Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) ή Διαταραχές Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ)  του εκάστοτε σχολείου.

Παρατήρησα λοιπόν μια μαθήτρια η οποία δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα ακίνητη. Τι έκανε; Προσπαθούσε να έχει το βλέμμα της στραμμένο στην καθηγήτρια καθώς εκείνη μιλούσε και άκουγε τις εκάστοτε εντολές της αλλά δυσκολευόταν αρκετά να μην κινείται. Σε κάποια φάση η καθηγήτρια είπε "Κοιτάξτε όλοι μέσα στο κείμενο και βρείτε μια λέξη που δεν ξέρετε το νόημα της και γράψτε στο τετράδιο σας τι νομίζετε ότι σημαίνει από τα συμφραζόμενα. ‘Ωραία δραστηριότητα!’ σκέφτηκα εγώ.

Καθώς ο Μπάρνυ πάσχιζε να μείνει συγκεντρωμένος μέσα στο κείμενο, να αυτό-οργανωθεί και να βγάλει εις πέρας την εντολή, η μαθήτρια που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον, κοίταζε δεξιά αριστερά, κουνιόταν, ανασηκωνόταν. Λέω κάτσε να δω τι κάνει. Ταυτόχρονα παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου την καθηγήτρια που εννοείται πως την είχε δει, αλλά έκανε πως την αγνοούσε. Η μαθήτρια λοιπόν σε κάποια φάση, σηκώνεται, κινείται ήσυχα προς την βιβλιοθήκη της τάξης και παίρνει ένα λεξικό, λογικά για να δει την σημασία της λέξης που επέλεξε από το κείμενο.

Η αντίδραση της καθηγήτριας;

Εγώ περίμενα να δω αν θα την ανακαλέσει μπροστά στην τάξη, να την επιπλήξει, ίσως και να την κάνει να νιώσει ντροπή, γιατί σηκώθηκε από την θέση της χωρίς να ζητήσει άδεια και ουσιαστικά πήγε να “κλέψει”.

Τίποτα απ’ όλα αυτά.

Η καθηγήτρια, με έξυπνο τρόπο της έριξε ένα βλέμμα, της ψέλλισε “Αλήθεια τώρα;” χωρίς να ακουστεί για να μην χαλάσει την δημιουργική ησυχία των υπολοίπων, πήγε κοντά της και της είπε στο αυτί με χιούμορ, “Χαχα, Μπέλλα, τι κάνεις; Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις λεξικό. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι …παύση -  για να τελειώσει τη φράση η Μπέλλα… ‘Να γράψω τι σημαίνει η λέξη από τα συμφραζόμενα’, ‘Πολύ σωστά Μπέλλα! Αυτό που έκανες ήταν μικροκλεψιά, Χαχα’.

Και έτσι απλά, η καθηγήτρια διαχειρίστηκε την κρίση, χωρίς να το κάνει μεγάλο θέμα, χωρίς να ντροπιάσει την Μπέλλα που δυσκολεύεται γενικά μέσα στην τάξη, λόγω της διαγνωσμένης ΔΕΠΥ, διατήρησε την ωραία ατμόσφαιρα μέσα στην τάξη της και εμένα μου έδωσε ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση να έχω να λέω στις καθηγήτριες και δασκάλες που επικοινωνώ.

Και επειδή η ζωή του Εργοθεραπευτή είναι γεμάτη αντιθέσεις, μόλις γύρισα στο γραφείο διάβασα το παρακάτω email από μια άλλη μητέρα με κορίτσι του Γυμνασίου με διαγνωσμένη ΔΕΠΥ:

Hi Nektarios,

“Ελπίζω να είστε καλά και να πάτε καλά με το διδακτορικό σας.

Σκέφτηκα να σας γράψω γιατί θυμάμαι να συζητώ μαζί σας για το μάλλον αρνητικό σχολικό έλεγχο συμπεριφοράς της Σούζι το περασμένο καλοκαίρι και τον αριθμό των Αποβολών που της είχαν δοθεί. Εξακολουθώ να παλεύω με το σχολείο, καθώς παρά τις διαγνώσεις Αυτισμού και ΔΕΠΥ της Σούζι, η αντιμετώπιση του σχολικού προσωπικού των ’προκλητικών συμπεριφορών’ της κόρης μου είναι μάλλον κακή και στο πρώτο τρίμηνο της 2ας Γυμνασίου της επιβλήθηκαν 10 Αποβολές, οι οποίες πιστεύω ότι θα χρησιμεύσουν μόνο για να διαβρώσουν τη χαμηλή αυτοεκτίμησή της και να αυξήσουν το άγχος της. Έχω προτείνει ακόμη και στο σχολείο ότι ο εξαναγκασμός ενός υπερκινητικού παιδιού να καθίσει πίσω από ένα θρανίο για σχεδόν το ήμισυ του μεσημεριανού γεύματός του, αντί να συμμετέχει σε κάποια χρήσιμη δραστηριότητα (η Σούζι είναι κατά τα άλλα πολύ απασχολημένη κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων της) μπορεί μόνο να επιδεινώσει την κατάσταση. Αυτό πέφτει στο κενό, σε σημείο που σκέφτομαι έντονα να μεταφέρω τη Σούζι σε άλλο σχολείο. Αυτό θα ήταν κρίμα, καθώς μόλις άρχισε να διευρύνει τον κύκλο των φίλων της και το σημερινό της σχολείο είναι αρκετά κοντά για να μπορούμε να κάνουμε ποδήλατο ή να περπατάμε εκεί, όπου θα έπρεπε να οδηγήσουμε σε οποιοδήποτε άλλο σχολείο.

Σας θυμάμαι να λέτε ότι αν το σχολείο δίνει Αποβολές, δεδομένων των γνώσεων που έχουμε τώρα για τις ΔΑΦ/ΔΕΠΥ, τότε αυτό το σχολείο είναι 20 χρόνια πίσω.

Αναρωτήθηκα λοιπόν αν θα ήταν δυνατόν να μου στείλετε κάποιο γραπτό κείμενο για το επιχείρημά μου ότι οι Αποβολές είναι μια ακατάλληλη μέθοδος διαχείρισης συμπεριφοράς, που θα μπορούσα να έχω μαζί μου όταν συναντηθώ με τον Διευθυντή;

Ελπίζουμε να σας ξαναδούμε το καλοκαίρι!”

Η απάντηση μου στην μητέρα σε επόμενο ποστ. Μείνετε συντονισμένοι...