Ένα Ταξίδι Αποδοχής: Η Ιστορία της Στέλλας και του Σαμ

Όταν γνώρισα για πρώτη φορά τον Σαμ στην κλινική εργοθεραπείας που ξεκινούσα εκείνη την περίοδο (σχεδόν πριν από 10 χρόνια), οι γονείς του ήταν φορτωμένοι ερωτήσεις και ανησυχίες. Ήταν ένα πανέξυπνο, γεμάτο περιέργεια αγόρι τεσσάρων ετών, που δεν είχε λόγο αλλά είχε, διέκρινα, ένα αυτιστικό μυαλό που λειτουργούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Συχνά δυσκολευόταν στη σύλληψη ιδεών και στον κινητικό προγραμματισμό, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να διαχειριστεί τις αισθητηριακές του υπέρ-ευαισθησίες—κάλυπτε τα αυτιά του σε δυνατούς ήχους, έκανε συνεχώς αυτοδιεγερτικές κινήσεις και ήταν ευαίσθητος σε απρόσμενα αγγίγματα και κινήσεις από τους γύρω του.

Δίπλα του, πάντα ένα βήμα πίσω, ήταν η Στέλλα—η μικρότερη αδερφή του, δύο
χρόνια νεότερη.

Η Στέλλα, τότε, ήταν επιφυλακτική. Παρακολουθούσε τον αδερφό της με ένα
μείγμα περιέργειας και αμηχανίας. Ο κόσμος του Σαμ της φαινόταν μερικές φορές
σαν ένας άλλος πλανήτης. Χτυπούσε τα χέρια του ενθουσιασμένος για πράγματα που εκείνη δεν καταλάβαινε, δυσκολευόταν να ακολουθήσει τα παιχνίδια της και ένιωθε εκστασιασμένος από καταστάσεις που εκείνη ούτε καν πρόσεχε. Καθώς μεγάλωναν και πήγαν στο δημοτικό, οι φίλοι της τη ρωτούσαν γιατί ο αδερφός της συμπεριφερόταν "περίεργα". Δεν ήξερε ακριβώς τι να απαντήσει.

Από την αρχή, είχα ένα ξεκάθαρο όραμα—όχι μόνο για τη θεραπεία του Σαμ,
αλλά και για το ταξίδι της Στέλλας δίπλα του. Εξήγησα στους γονείς τους πως η
προσέγγισή μου δεν θα εστίαζε μόνο στην ενδυνάμωση των κινητικών δεξιοτήτων του Σαμ ή στην κατανόηση δύσκολων εννοιών.

Θα αφορούσε και τη στήριξη όλης της οικογένειας, ώστε να κατανοήσει τη νευροδιαφορετικότητά του. Και το πιο σημαντικό: θα στόχευε επιπλέον να προστατέψει και να οχυρώσει την Στέλλα—όχι κρατώντας τη μακριά από τις δυσκολίες και προκλήσεις του αδερφού της, αλλά δίνοντάς της τα εφόδια να αλληλεπιδρά και να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητά του.

Η Στέλλα άρχισε να συμμετέχει στις συνεδρίες, αρχικά ως παρατηρήτρια. Τα
μικρά της χέρια έπαιζαν νευρικά στα γονατάκια της καθώς με έβλεπε να καθοδηγώ τον Σαμ σε δραστηριότητες που του φαίνονταν δύσκολες ή μάλλον απογοητευτικές.
Μερικές φορές κοίταζε τους γονείς της, αναρωτώμενη αν έπρεπε να παρέμβει ή να
μείνει πίσω. Αλλά σιγά σιγά, με ενθάρρυνση και χρόνο, βρήκε τη θέση της στις
συνεδρίες μας.

Σχεδιάσαμε δραστηριότητες όπου η Στέλλα μπορούσε να πάρει τον ρόλο του
ηγέτη—όχι ως βοηθός, αλλά ως συμπαίκτης.

Έμαθε πώς το μυαλό του Σαμ επεξεργαζόταν τις οδηγίες με διαφορετικό τρόπο. Έμαθε να είναι υπομονετική όταν εκείνος δυσκολευόταν με έννοιες που της φαίνονταν αυτονόητες.

Ανακάλυψε πως το να πανηγυρίζει τις μικρότερες νίκες του αδερφού της ήταν πολύ πιο σημαντικό από το να τον συγκρίνει με οποιοδήποτε «φυσιολογικό» πρότυπο.

Και, το πιο όμορφο, βρήκε, αλήθεια σας λέω, χαρά στις μοναδικές στιγμές τους μαζί.

Με τον καιρό, έγινε κάτι αξιοθαύμαστο. Η αβεβαιότητα της Στέλλας μεταμορφώθηκε σε αυτοπεποίθηση. Δεν ένιωθε πλέον την ανάγκη να κρύβει τις
διαφορές του αδερφού της ή να τις εξηγεί απολογητικά. Αντίθετα, τις αγκάλιασε.
Την τελευταία φορά που τους είδα στην κλινική, ήταν ξεκάθαρο—η Στέλλα είχε
πλέον αναλάβει έναν νέο ρόλο, όχι μόνο ως η μικρότερη αδερφή του Σαμ, αλλά και
ως η πιο δυνατή του σύμμαχος.

Οργάνωνε η ίδια απλές κινητικές δραστηριότητες για εκείνον, χρησιμοποιώντας
δημιουργικούς τρόπους για να τον βοηθήσει να κατανοήσει έννοιες που άλλοτε τον
δυσκόλευαν. Τον επευφημούσε, γελούσε μαζί του και, πάνω απ’ όλα, παρέμενε
υπομονετική όταν εκείνος χρειαζόταν χρόνο.

Οι γονείς της την παρακολουθούσαν με δάκρυα στα μάτια, συγκινημένοι από την εξέλιξή της. Θυμόντουσαν την αβεβαιότητα των πρώτων ημερών και συνειδητοποιούσαν πόσο σωστό ήταν που την είχαν συμπεριλάβει από την αρχή.

Το θεραπευτικό ταξίδι του Σαμ συνεχίζεται, αλλά η εξέλιξη της Στέλλας είναι
απόδειξη ενός βαθύτερου μαθήματος—

η αποδοχή δεν είναι απλώς ανοχή· είναι περηφάνια, υπομονή και αγάπη.

Δεν βλέπει πλέον τον Σαμ ως κάποιον που «διαφέρει» με τρόπο που χρειάζεται διόρθωση.

Τον βλέπει απλώς ως τον αδερφό της, ακριβώς όπως είναι.

Και αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.