Η πρώτη γνωριμία μου με τη Σαβάννα, μία μουσική διάνοια...

Είναι Απρίλιος. Η μάνατζερ μου με στέλνει σε ένα Δημοτικό σχολείο, το οποίο έχει ενσωματωμένο παράρτημα για παιδιά με προβλήματα όρασης το ΚΜΟ (Κέντρο Μειωμένης Όρασης). Σε αυτό το σχολείο θα είμαι μία φορά την εβδομάδα να αξιολογώ και να κάνω συνεδρίες με όσα παιδιά χρειάζονται Εργοθεραπεία.

Συναντώ εκεί τον υπεύθυνο του τμήματος, συστηνόμαστε, μιλάμε, και μετά μου δίνει τη λίστα με 6 παιδιά με προβλήματα όρασης, να κοιτάξουμε λίγο τους φακέλους τους και να σχεδιάσουμε ένα πλάνο και ένα πρόγραμμα μαζί. Καθώς κοιτάζουμε τους φακέλους των παιδιών, διαγνώσεις, ιστορικό κλπ φθάνουμε και στον φάκελο της Σαβάννα.

-Η Σαβάννα, μου λέει ο Ρίτσι ο υπεύθυνος του τμήματος, είναι 4 χρονών, έχει 85% μειωμένη όραση από το αριστερό μάτι και 100% τυφλή από το δεξί μάτι. Είναι στο φάσμα του αυτισμού, έχει σοβαρά θέματα σίτισης και ύπνου και είναι αντικοινωνική.

-Τι εννοούμε αντικοινωνική; τoν ρωτάω.

-Δεν τις αρέσουν οι άλλοι άνθρωποι, μου απαντάει κοφτά και συνεχίζει, δεν μιλάει πολύ, παρά μόνο στη μαμά της και στην δασκάλα Παράλληλης Στήριξης αραιά και που (επιλεκτική αλαλία σκέφτομαι εγώ στο μυαλό μου). Από τον Σεπτέμβρη δεν μας έχει μιλήσει παρα ελάχιστα. Η μαμά της μόλις γέννησε ένα αγοράκι και η Σαβάννα είναι πολύ ενοχλημένη από αυτό. Τελευταία δεν μιλάει ούτε στη μαμά της.

-Ωραία, του λέω, και πως θα δουλέψω εγώ μαζί της αν δεν μου μιλάει;

Φτιάχνουμε το πρόγραμμα. Το στέλνουμε και σε όλες τις δασκάλες για να ξέρουν.

10:30 Σαβάννα.

Βλέπω το πρώτο παιδί- 100% τυφλό, βλέπω το δεύτερο -85% μειωμένη όραση και στα δύο μάτια-Ουφ δύσκολο όλο αυτό και δεν το έχω ξανακάνει! Τα κατάφερα με τα πρώτα δύο παιδάκια καλά πάντως. Ήταν παρούσες και οι δασκάλες τους και είδαν τις δραστηριότητες που κάνουμε και πως χρησιμοποιούμε τον εξοπλισμό εργοθεραπείας και Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης.

Πάω στην τάξη να παραλάβω την Σαβάννα. Χτυπάω την πόρτα. Ανοίγω, λέω στη δασκάλα, ‘η Σαβάννα;’ μου την δείχνει. Η Σαβάννα κάθεται μόνη της σε ένα θρανίο, με σκυμμένο το κεφάλι, ακίνητη. Η τάξη έχει καμιά τριανταριά παιδιά μέσα. Της λέει η δασκάλα της, ‘Ήρθε ο Νεκτάριος, Σαβάννα, όπως είχαμε πει΄. 'Θα σε πάρει από το χέρι η κ. Μαίρη και θα πάτε στην αίθουσα Εργοθεραπείας και θα παίξετε ωραία παιχνίδια με τον Νεκτάριο’. Τίποτα η Σαβάννα. Ούτε που κουνήθηκε.

Πάω κοντά της και της λέω ‘Γεια σου, είμαι ο Νεκτάριος, θέλεις να έρθεις μαζί με την κ. Μαίρη την δασκάλα σου να πάμε στην Εργοθεραπεία να παίξεις με τα παιχνίδια εκεί και να κάνεις και κούνια;’ Ξανά τίποτα η Σαβάννα.

Πάω πίσω στο ΚΜΟ. Λέω στον Ρίτσι το-κε-το, πήγα και τίποτα, τι κάνουμε;

-Ε, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Περίμενε μέχρι το επόμενο ραντεβού στις 11:15 μου λέει.

Νιώθω μια απογοήτευση. Κάθομαι λίγο να σκεφτώ.

Ανοίγω τον φάκελο της ασυναίσθητα και αρχίζω να διαβάζω.

Κάπου παίρνει το μάτι μου ‘Υψηλές μουσικές δεξιότητες και ενδιαφέρον στη μουσική’.

Κλείνω τον φάκελο.

Ξαναπάω στην τάξη. Χτυπάω, μπαίνω με την άδεια της δασκάλας, πάω κοντά στην Σαβάννα, και της λέω τραγουδιστά ‘θες να έρθεις μαζί μου-σε ψηλή νοτα’-‘θες να ρθεις μαζί μου-σε χαμηλή νοτα’ 5-6 φορές σε σταθερό και χαρούμενο ρυθμό με κίνδυνο να ξεφτιλιστώ. Σκάει ένα χαμόγελο. Κάνει κάποια ‘φτερουγίσματα΄με τα χέρια της, σκέφτομαι ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Της δίνω το χέρι, σηκώνεται κι περπατάμε μαζί προς το ΚΜΟ. Κάνω νόημα ‘οκ’ και χαιρετώ την δασκάλα - οι χτύποι της καρδιάς μου πιάνουν κάπου 180 τώρα. Στον διάδρομο μας βλέπει ο Ρίτσι, γουρλώνει τα μάτια του, του κάνω νόημα ‘όλα καλά’ και κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνεδρία με την Σαβάννα!

Από τότε δουλεύουμε πολύ με την Σαβάννα και την δασκάλα της, ώστε να καταφέρει να γίνει πιο ανεξάρτητη, κοινωνική και χαρούμενη στο σχολείο και στο σπίτι.

Η Σαβάννα είναι τρομακτικό ταλέντο στην μουσική, και το αυτί της καταγράφει τόσο πολύ τα πάντα, που μιλάμε κανονικά σε 3 γλώσσες (αγγλικά, ελληνικά και ισπανικά) κατά την διάρκεια των δραστηριοτήτων μέσα στις συνεδρίες εργοθεραπείας και είναι πάντα ενθουσιασμένη όταν με συναντά στις 10:30 κάθε Παρασκευή.

Συνεχίζεται...