Μετά την εις Άδου καθοδόν

Δεν έχω κλάψει ποτέ. Ρωτάτε όποιον θέλετε.

Στο νυφικό κρεβάτι, η μια πλευρά είναι άδεια. Στην άλλη, η χήρα κλείνει τα βλέφαρα της να ξεκουραστεί. Και την ενοχλω και την σκουνταω και παίζω σαν κουτάβι.

- Και τι σχέδια έχεις τώρα;
Γελάει σαρκαστικά. Σοκαρισμένη ακόμα. Δεν την περίμενε αυτή την ερώτηση. Μα εγώ την σκεφτόμουν 4 ώρες πάνω στα συννεφα.

Πάντα μας άρεσε να την ταρακουναω με λέξεις και πράξεις.

- Να ξαναπαντρευτω, μου λέει με μηδιασμα, Τι σχέδια έχω ρωτάει! Να πεθάνω κι εγώ φυσικά.
- Να ζήσεις, να γίνεις το κέντρο...
- Αναφοράς;
- Ναι, το κέντρο αναφοράς. Να ζήσεις περίμενα να μου πεις. Απάντησα με τόνο κάποιας απογοήτευσης.

Θυμωμένη, με τον Βάσο της που την άφησε.

Κι αρχίζει την αποκαθήλωση του ειδώλου.

Έξω από την κάμαρη, τον αγιοποίησαν. Μέσα όμως θέλει να του τα ψάλλει ένα χεράκι.

Εγώ την τσιγκλισα να μου πει τα άρρητα.

Να ηρεμήσει κι αυτή,

κι η ψυχή που ταξιδεύει

και η 1η ηλικία μου που έφυγε και δεν ξαναγυρνά.

Και μου τα είπε.

Και τώρα, ναι, μπορώ και κλαίω!

Κι όλα ηρέμησαν γύρω για πάντα!!