Δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου πώς ο μικρός τα καταφέρνει με το κινητό και το τάμπλετ μας!!!!

Δευτέρα πρωί, και μια ακόμη αξιολόγηση έχει τελειώσει. Το παιδί που μόλις είδα είναι ένα 4χρονο αγόρι χωρίς κάποια διάγνωση (ακόμη), ονομάζεται Ριάντ, και ήρθε στην κλινική με τον πατέρα του. Κατάφερα να συλλέξω κάποια δεδομένα και πληροφορίες μέσω παρατηρήσεων του ελεύθερου παιχνιδιού του και από μη σταθμισμένους ελέγχους των αντιληπτικών, λεπτών και αδρών κινητικών δεξιοτήτων του. Ο Ριάντ γενικά έδειξε περιορισμένο ενδιαφέρον να αλληλεπιδράσει μαζί μου (σπάνια βλεμματική επαφή) ή να χρησιμοποιήσει την ομιλία του και του φάνηκε εξαιρετικά δύσκολο να ακολουθήσει προφορικές οδηγίες.

Αυτό πάντως που ήταν σαφώς αξιοσημείωτο αλλά συνάμα και ανησυχητικό ήταν η ανικανότητά του να χρησιμοποιήσει τα χέρια και τα δάχτυλά του με παραγωγικό τρόπο, για παράδειγμα να πιάσει τα κέρματα ή τα μανταλάκια από το τραπέζι χρησιμοποιώντας τις άκρες των δαχτύλων του και όταν ήρθε η ώρα να βγάλει ή να βάλει τα παπούτσια του, η συμμετοχή του ήταν μηδαμινή και ο πατέρας του έκανε όλη τη δουλειά για εκείνον. Χαρακτηριστικά, την ώρα που έπρεπε να βάλει τα παπούτσια του, εκείνος ξάπλωνε στο πάτωμα, περιμένοντας τον πατέρα του να του τα φορέσει.

Λίγο πριν από το τέλος της αξιολόγησης, αποκάλεσα χαριτολογώντας τον μικρό Ριάντ "Πρίγκιπα", υπονοώντας ότι ο πατέρας του είναι κυριολεκτικά υπηρέτης του (ο μπαμπάς του τον σήκωνε και τον κουβαλούσε όταν ήταν έτοιμος να περπατήσει σε μια ανώμαλη επιφάνεια). Ευτυχώς, ο μπαμπάς το πήρε αυτό ως κομπλιμέντο.

4 εβδομάδες αργότερα, κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τους γονείς ώστε να συζητήσουμε περί των ευρημάτων της αξιολόγησης και των θεραπευτικών προτάσεων, όπου και οι δύο γονείς ήταν παρόντες, κάνω μία από τις κλασικές ερωτήσεις μου και στους δύο γονείς. “Ποιο θεωρείτε ότι είναι το βασικό δυνατό στοιχείο/ικανότητα του παιδιού σας;” Και οι δύο γονείς, με ένα στόμα απαντούν: «Είναι πολύ έξυπνος· έχει το δικό του tablet, και πρέπει να τον δεις, Νεκτάριε, πόσο εύκολο είναι για αυτόν να μπαίνει και να βρίσκει αυτό που θέλει στο YouTube».

Έμεινα άφωνος! Σκεφτόμουν τώρα... να τους ενημερώσω; Ή μήπως όχι; Βλέπεις, δεν θέλω να τους αποθαρρύνω.

Έτσι, άρχισα να εξηγώ για τα τυπικά στάδια ανάπτυξης που θα έπρεπε να έχει επιτύχει ο Ριάντ και σαφώς υπολείπεται, αλλά δεν φάνηκε και πολύ να τους απασχολεί αυτό, καθώς είχαν την εντύπωση ότι το παιδί τους είναι πολύ έξυπνο, επειδή είναι ειδικός στην χρήση του smartphone τους. Η συνάντηση τελείωσε και ειλικρινά ανυπομονώ να αρχίσω να δουλεύω με αυτό το μικρό αγόρι και την οικογένεια του. Εξάλλου, και οι δυο γονείς φαίνονται υπέροχοι άνθρωποι και διαισθάνομαι ότι επιθυμούν να μορφωθούν περαιτέρω και να μάθουν πώς θα μπορέσουν να υποστηρίξουν το παιδί τους καλύτερα.

Μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης έγραψα τις παρακάτω σημειώσεις:

Προς τα ΖΕΥΓΑΡΙΑ-ΜΕΛΟΝΤΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ: Η ανατροφή ενός παιδιού είναι σκληρή δουλειά!

Απαιτεί καλή γνώση των σταδίων τυπικής ανάπτυξης (που κανείς δεν υποχρεούται να έχει εκ των προτέρων).

Όμως η χαρά του να έχεις έναν απόγονο σου δίνει τέτοια ώθηση, που μπορείς να ανταπεξέλθεις σε όλες τις προκλήσεις!

Προς τους ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙ: Ξεκουραστείτε, διασκεδάστε, εργαστείτε κάθε φορά που βρίσκεται την ευκαιρία.

Το παιδί δεν είναι ευθύνη της μαμάς μόνο.

Μοιραστείτε το φόρτο εργασίας στο 50-50. Τότε όλοι θα είναι ευτυχισμένοι!

Προς τους ΓΟΝΕΙΣ ΜΕ ΝΗΠΙΑ: Μην σηκώνεται ποτέ το παιδί για να το μεταφέρετε από το ένα σημείο στο άλλο αν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πόδια του (εκτός αν θέλετε να του δώσετε αγκαλιές και φιλιά ή να παίξετε μαζί του μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά).

Οι εφαρμογές τεχνολογίας για κινητά, όπως το YouTube και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λειτουργούν με αλγορίθμους.

Οι αλγόριθμοι κάνουν τη ζωή σας ευκολότερη, αλλά σας μεταμορφώνουν σε όντα που δεν χρειάζεται να σκέφτονται και να ψάχνουν.

Τα smartphones και τα tablets είναι απλά μια εξελικτική μορφή των μωρουδίστικων παιχνιδιών με τα φωτεινά  κουμπάκια που δουλεύουν με την απλή μέθοδο δράσης-αντίδρασης!

Το να βρίσκεις την Πέππα το Γουρουνάκι και τα παιδικά τραγούδια που σου αρέσουν σε οθόνες αφής

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ!

Το να βάζεις τα παπούτσια σου σαν 4χρονο παιδί

ΕΙΝΑΙ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑ!

Κατανοώ και σέβομαι το γεγονός ότι οι ηλεκτρονικές συσκευές βοηθούν τα παιδιά να αυτορυθμιστούν κατά τη διάρκεια της ημέρας τους και να τα ψυχαγωγήσουν.

Δεν θα ακούσετε ποτέ από την πλευρά μου απόψεις όπως «Η τεχνολογία είναι κακή, τα βιντεοπαιχνίδια καταστρέφουν τις νέες γενιές μας ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας κάνουν να νιώθουμε μοναξιά».

Στο τέλος της ημέρας, σε ικετεύω, δεν στο ζητάω! Μην φέρεσαι στο παιδί σου σαν να είσαι ο υπηρέτης του. Δεν σας ζήτησε κανείς να πάρετε το αγόρι σας από τη μητέρα του σε ηλικία 7 ετών, να τον στεγάσετε σε κοιτώνα με άλλα αγόρια και να τον εκπαιδεύσετε ως στρατιώτη (όπως έκαναν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες), αλλά τουλάχιστον να τον υποστηρίξετε για να είναι ανεξάρτητος και να έχει αυτοπεποίθηση.

Και κάτι τελευταίο. Λάβετε υπόψιν σας όλα τα παραπάνω, αλλά μην σταματήσετε ποτέ να πιστεύετε ότι το παιδί σας      o Παναγιωτάκης, ο Άλεξ, ο Ενάι, ο Ριάντ      είναι το πιο όμορφο, το πιο χαρισματικό και το πιο έξυπνο παιδί στον κόσμο!